KoningKat

De koning had muizen gedood
en gewacht en gewacht
tot diep in de nacht,
maar niemand kwam hem aaien.

Zijn vacht had hij schoongelikt,
maar zo wit als zijn haren,
zo diep was zijn duisternis,

Het hele paleis was leeg,
lakeien verdwenen,
raadsheren weg,
in de schatkist
alleen de skeletten van muizen.

De koning hield het niet meer
en riep om de heks:

Heks, geef me licht,
want wat kan ik doen,
wat weet ik niet dat ik moet weten?

Ze aaide zijn vacht nog witter,
tot hij in zijn donker
licht begon te spinnen,
ze rolde hem op
en legde hem hoog in de nacht
en daar was hij de maan,
hij keek naar beneden.

Over de grond zag hij een meisje rennen,
een meisje mooier dan zijn eigen ogen,
een meisje sneller dan de muizen.

Zijn duister spreidde zich uit als een val,
de sterren doofden,
alleen hijzelf gaf nog licht.
Het meisje werd bang en rende het bos in,
de manestralen staken door de takken
als vingers die haar zochten,
en zij rende steeds dieper het bos in.

Help me, help me toch!

De koning sprong uit de hemel
en rende over de slingerpaden
achter het meisje aan.

Help me, help me dan toch!
mijn schrammen, mijn wonden,
help me, help me dan toch!

De heks kon haar horen en strekte haar vingers:
uit de donkere hemel trok ze lijnen
omlaag naar de grond
en zo verschenen bomen als wachters,
een leger van bomen, honderden bomen,
en zij versperden de koning de weg.

Het meisje kon ontkomen.
Koning Kat keek haar na
met grote groene ogen.

Hij hief zijn staart, draaide zich om
en stond voor zijn paleis:
De muren waren takken,
de muizen waren dood.

De koning kroop op zijn kussen
En likte zijn vacht.
Zijn lusten gingen liggen.
Groot was zijn macht.

Woorden: Bas Belleman