Het gebroken bord

Een bord viel kapot
in scherven, vier scherven,
twee kleine, twee grote.

Kon iemand me maar lijmen,
dacht het bord,
maar het bleef stil in huis,
niemand kwam het lijmen.

Dus ging het bord de wijde wereld in,
met twee kleine schervenvoeten
en een grote-scherven-lijf.

Dag vruchten, sprak het bord,
’t was mooi, maar ’t is voorbij.
Mis me niet, denk niet aan mij.

Dag bord, snikten de vruchten.
Ja, ’t was mooi en nu is het voorbij,
We wisten dat je ooit zou vluchten.

Gebroken liep het bord naar buiten
en volgde kronkelwegen
langs gehuchten, door de steden.

Lijm me dan, lijm me dan,
maar niemand wilde lijmen.

Ik ga mijzelf begraven in het bos,
dacht het bord.
Maar uit de bomen
maakte zich de schoonheid los.

Het bord bleef staan,
het zag alleen haar rug.
Ze was zo mooi,
maar het bord was al gebroken,
het kon niet meer terug.

Het bord begon te lopen,
het liep rondjes om haar heen,
maar nooit zag het haar ogen.

Ik moet het waard zijn om te zien,
dacht het bord,
maar hoe ben ik iets waard?

En niemand die gelooft wat ik vertel,
maar het is echt waar.

De kleine scherven werden spitse oren,
een grote scherf werd paardenhoofd,
de tweede grote scherf
werd lijf en benen van het paard
en daarna kreeg het manen en een staart.

Met grote ogen keek het paard
de schoonheid aan:
ben ik nu misschien iets waard?

De schoonheid nam een lijst
en daarin mocht het paard
voor altijd naar haar kijken.

Ze hing hem in haar kamer
en daar hangt het paard nog steeds,
en denkt wanneer ze naar hem kijkt:
zou ze zien, of zou ze weten
dat ik gebroken ben geweest?

Woorden: Bas Belleman